Μουσική βραδιά στο 5ο Γυμνάσιο Αιγάλεω

Την Παρασκευή 25-5-2018 σας περιμένουμε στη Μουσική βραδιά που διοργανώνει το σχολείο μας.

Μαθητές και καθηγητές θα ενώσουν τις φωνές τους για να σας χαρίσουν μία όμορφη βραδιά με γνωστά ελληνικά τραγούδια.

Η είσοδος είναι ελεύθερη, το κυλικείο του σχολείου μας θα παραμείνει ανοιχτό και στο κατάλογό του θα υπάρχουν λιχουδιές διαφορετικές από τις καθημερινές!

Σαν Σήμερα 14-05-2018

Σαν αρχείο Word μπορείτε να  κατεβάσετε την εικόνα από εδώ: Σαν σήμερα 

1928: Ιδρύεται η Τράπεζα της Ελλάδος. Πρώτος διοικητής αναλαμβάνει ο Αλέξανδρος Διομήδης.

1955: Η Τσεχοσλοβακία, η Ανατολική Γερμανία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Ρουμανία, η Σοβιετική Ένωση, η Αλβανία και η Βουλγαρία δημιουργούν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ως αντίπαλο δέος του ΝΑΤΟ.

1984: Γεννιέται ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, Αμερικανός προγραμματιστής και επιχειρηματίας, συνιδρυτής του Facebook 

 1998: Πεθαίνει σε ηλικία 83 ετών ο Φράνκ Σινάτρα, Αμερικανός τραγουδιστής και ηθοποιός


Πηγή: Σαν σήμερα.gr

Θεατρική παράσταση 2017- "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα" 5ο Γυμνάσιο Αιγάλεω

Το e-book της παράστασής μας μπορείτε να το δείτε εδώ: https://www.storyjumper.com/book/index/41897276

Καλό ταξίδι Δάσκαλε.

Σαν ψέμα μου φαίνεται, μέσα σε δυο μέρες τρεις μεγάλοι Έλληνες εικαστικοί έφυγαν για την ουράνια γειτονιά των καλλιτεχνών, ο Γιάννης Κουνέλλης, ο Δημήτρης Μυταράς και ο Γιάννης Βαλαβανίδης. Ανάμεσά τους  ο Δάσκαλος, έφυγε για να πάρει κι αυτός με τη σειρά του τη θέση του στο πάνθεο των αθανάτων. Αφήνει πίσω του βαριά κληρονομιά την τέχνη του, και σε μας τους μαθητές του τη διδασκαλία του.

Η πρώτη μου επαφή με το έργο του Δημήτρη Μυταρά, έγινε όταν ήμουν νήπιο ακόμα, στα σκοτεινά χρόνια της χούντας στο Ξενία της Φλώρινας. Μία μεγάλη κάθετη τοιχογραφία σε τόνους του γκρίζου και της ώχρας,  που παρουσιάζει σε προφίλ τρεις όρθιες γυναικείες φιγούρες. Κάθε φορά που πηγαίναμε εκεί με τους γονείς μου, διάλεγα να καθίσω σε τέτοια θέση που να μην βρίσκεται κανένα εμπόδιο στο οπτικό μου πεδίο από το έργο. Τώρα το Ξενία στέκει ένα κουφάρι ερειπωμένο παραδομένο στις αντίξοες καιρικές συνθήκες και στους βάνδαλους. Μακάρι όταν έκλεισε τις πόρτες του να προνόησαν  οι τοπικές αρχές και να έγινε αποτοίχιση του έργου για να διασωθεί από την καταστροφή.

Σαν άνθρωπο και σαν δάσκαλο τον Δημήτρη Μυταρά τον γνώρισα από κοντά όταν ήμουν 18 χρονών το 1983 ενήλικας πια, στο προκαταρκτικό εργαστήριο της Α.Σ.Κ.Τ. Ήταν ένας ψαρομάλλης άνθρωπος μετρίου αναστήματος, αλλά γίγαντας της τέχνης. Την επόμενη χρονιά ανέλαβε το Α' εργαστήριο ζωγραφικής, ήξερα ότι δεν ήθελα να φοιτήσω σε κανένα άλλο παρά μονάχα στο δικό του και ακολούθησα το Δάσκαλο.
Ερχόταν χαμογελαστός στο εργαστήριο, περνούσε αθόρυβα ανάμεσα στα καβαλέτα μας και μας παρατηρούσε, αν κάπου έβλεπε κάτι το περίεργο που δεν έστεκε στο σύνολο του έργου μας με ήπιο τόνο μας καθοδηγούσε ώστε να βρούμε τη λύση στο πρόβλημα. Το παράπονό του με μένα ήταν, που δεν μπορούσε να μετακινήσει το καβαλέτο μου για να δει καλύτερα από απόσταση τις ασκήσεις που έφτιαχνα, είχα κάνει ένα το καβαλέτο με το πάτωμα της σχολής από τις κόλλες και τα χρώματα που χύνονταν. Μάλιστα μία φορά που είχε έρθει στο σπίτι για να ξεδιαλέξει έργα μου που θα παρουσίαζα στις εξετάσεις έμεινε εμβρόντητος όταν είδε το καβαλέτο του σπιτιού να αναπαύεται πάνω σε ένα παχύ λευκό χαλί χωρίς την παραμικρή σταγόνα από χρώμα. Γύρισε τότε όλο παράπονο στη μητέρα μου και της είπε: " - Πείτε μου το μυστικό, τι κάνετε και εδώ έχει μεν χρώματα πάνω το καβαλέτο, αλλά το χαλί είναι πεντακάθαρο; Στη σχολή το έχει κτίσει στο πάτωμα". "- Είναι πολύ απλό το χαλί όταν ζωγραφίζει δεν υπάρχει", του απάντησε με σταθερή φωνή η μητέρα μου και τραβάει με μία αστραπιαία κίνηση το χαλί, παρουσιάζοντας ένα πάτωμα σε περίπου ίδια κατάσταση με το πάτωμα της σχολής." Φυσικά στη σχολή ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί η συνταγή της μητέρας.

Η βιογραφία του καλλιτέχνη

Μυταράς Δημήτρης (1934 - 2017)

Γεννήθηκε το 1934 στη Χαλκίδα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1953-1957) με τον Γιάννη Μόραλη και τον Σπύρο Παπαλουκά. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. (1961-1964, σκηνογραφία και εσωτερική διακόσμηση, École Nationale des Arts Decoratifs και École des Arts et Métiers). 
Η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε στην Αθήνα (1961, Ζυγός). Η στροφή του προς τον κριτικό ρεαλισμό με χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων, περιορισμένη χρωματικότητα και πολιτικό περιεχόμενο, ήταν μια χαρακτηριστική φάση πρώιμης ζωγραφικής του, στα χρόνια της δικτατορίας. Ωστόσο στη συνέχεια της πορείας του θα κυριαρχούσαν τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία και το έντονο χρώμα. Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του τα θέματα είναι ανθρωποκεντρικά και συχνά προσωπογραφικά. Η αφαιρετική διάθεση, η ελευθερία της γραμμής και οι χρωματικές εντάσεις συνυπάρχουν με την οξύτητα της παρατήρησης, είτε πρόκειται για απεικονίσεις προσώπων είτε άλλων θεμάτων. Σε όλο του το έργο, η έμφαση στις εικαστικές ποιότητες φανερώνει τη βαθύτερη σχέση του με τις παραδοσιακές αξίες της ζωγραφικής. 
Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος επιμελήθηκε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, συνεργαζόμενος με σημαντικά ελληνικά θέατρα (Εθνικό, ΚΘΒΕ, Θέατρο Τέχνης, Ελληνικό Χορόδραμα, κ.ά.). Επίσης ασχολήθηκε με την εικονογράφηση και με διάφορες εικαστικές εφαρμογές. Έχει διακοσμήσει με τοιχογραφίες πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια (ξενοδοχεία, τράπεζες, κλπ). Το έργο του  Δεξίλεως τοποθετήθηκε πρόσφατα στο σταθμό «Δάφνη» του αθηναϊκού μετρό. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει θεωρητικά κείμενα και μελέτες για την τέχνη που έχουν εκδοθεί και σε βιβλία, αρθρογραφία στον Τύπο για διάφορα θέματα, καθώς και ποίηση. 
Δίδαξε εσωτερική διακόσμηση στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (1964-72) και από το 1969 άρχισε να διδάσκει στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, όπου εξελέγη καθηγητής το 1977 και διετέλεσε Πρύτανης από το 1982 έως το 1985. Το 1978, με την αρωγή του Δήμου Χαλκιδέων, ίδρυσε στη γενέτειρά του το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας, το οποίο, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της συζύγου του Χαρίκλειας Μυταρά, αναπτύσσει σημαντική διδακτική και πολιτιστική δραστηριότητα έως σήμερα. 
Το έργο του παρουσιάστηκε σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Βραβεύτηκε για τη συμμετοχή του στην Έκθεση Νέων Ζωγράφων (Ζυγός, 1958) και στην Πανελλαδική Έκθεση Νέων (1961). Συμμετείχε στις Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1958, 1966), Μπιενάλε Νέων (Παρίσι, 1960), Μπιενάλε Sao Paulo (1966) και Μπιενάλε Βενετίας (1972). Αρκετές είναι και οι αναδρομικές του εκθέσεις: 1989 (Πινακοθήκη Πιερίδη και Βελλίδειο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης), 1992 (Château de Chenonceau, Loire, Γαλλία), 1993 (Expo 93, Τόκυο, Ιαπωνία), 1995 (Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα), 1998 (Millesgarden Museum, Στοκχόλμη), 2001 (Palazzo Vecchio, Φλωρεντία,) και 2006 (Δημοτική Πινακοθήκη, Θεσσαλονίκη). 
Το 2008 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα. Την ίδια χρονιά, ο Δήμος Χαλκιδέων του απένειμε το χρυσό μετάλλιο της πόλης.

πηγή: http://dp.iset.gr

Τα τελευταία χρόνια  -  Ακαδημία Αθηνών και η αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη

Ενώ το 2008 η Ακαδημία Αθηνών τίμησε το μεγάλο καλλιτέχνη ανακηρύσσοντάς τον Ακαδημαϊκό, δυόμιση χρόνια μετά τον διέγραψε με τη δικαιολογία ότι δεν παρεβρισκόταν στις συνεδριάσεις της.
Το σκεπτικό της    Ακαδημίας ακολούθησε το "σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν". Η επιβαρυμένη υγεία του μεγάλου Δασκάλου, η τύφλωση και τα ταξίδια για προσπάθεια αποκατάστασης της υγείας του, δεν του επέτρεπαν να είναι συνεπής στις συνεδριάσεις της Ακαδημίας. Έτσι ελαφρά τη καρδία, χωρίς να υπολογίσουν ούτε την προσφορά του σαν καλλιτέχνη, ούτε το πρόβλημα της υγείας του με μια μονοκονδυλιά έσβησαν τ' όνομά του από τα κατάστιχά της. Κατάφορη αδικία που επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την εύθραυστη υγεία του, αλήθεια τώρα μήπως τιμής ένεκεν θα τους έρθει καμία φαεινή ιδέα να  τον γράψουν πάλι; Τώρα που έφυγε με την πίκρα στα στερνά του από την πολιτεία; Τώρα και να το κάνουν δεν αλλάζει κάτι, ο ίδιος δεν θα το μάθει ποτέ. Αλλά δυστυχώς, πάντα έτσι φέρεται η Ελλάδα στα παιδιά της με σαδισμό και λέει μεγάλα λόγια για το έργο τους μετά θάνατον. Τον Φλεβάρη του 2015 παρουσιάστηκε αναδρομική έκθεση της δουλειάς του καλλιτέχνη στο Μουσείο Μπενάκη που ήταν πρωτοβουλία των συνεργατών του καλλιτέχνη, ένας μικρός φόρος τιμής στην προσφορά του.
 Δημοσία δαπάνη η κηδεία του Δημήτρη Μυταρά έγινε σήμερα στο Α' Νεκροταφείο. κρατική φιέστα θα την πω εγώ, για να δείξουν ότι τον τιμούν.  Η σχολή σήμερα τον τίμησε παραμένοντας κλειστή. Ορφάνεψε από έναν Πρύτανη, έναν Δάσκαλο, έναν μεγάλο καλλιτέχνη.

Το 5ο Γυμνάσιο Αιγάλεω παρουσιάζει, την κωμωδία του Δ. Ψαθά: " Η Χαρτοπαίχτρα"

Πιστή στο ραντεβού μας και φέτος η ομάδα μας, ανεβάζει άλλο ένα διάσημο Θεατρικό έργο του Δ. Ψαθά, αυτή τη φορά την " Χαρτοπαίχτρα". 

Η πρώτη παράσταση θα παρουσιαστεί το Σάββατο 18-6-2016 στις 20:30 στο Αμφιθέατρο του Σχολείου μας Ορυζομύλων 17 Αιγάλεω & η δεύτερη την Τετάρτη 22-6-2016 στις 20:30 στον Πολυχώρο Πολιτισμού " Ελληνικό Μολύβι - Γ. Βρανάς" Ιερά Οδός 154 & Νάξου, στάση Μετρό "Ελαιώνας".

Καθηγητές και μαθητές της Θεατρικής ομάδας δουλέψαμε με πολύ μεράκι για να βγει μία άρτια  παράσταση, αμέτρητες ώρες προσφοράς από τον προσωπικό χρόνο μικρών και μεγάλων, που δεν φαίνονται πλέον πουθενά στο ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου κι έτσι δεν μετριούνται σαν ώρες εργασίας σε μας τους εκπαιδευτικούς.
Η Σταυρούλα η Θεολόγος μας ή μήπως Θεατρολόγος; όπως πάντα ανέλαβε την σκηνοθεσία, την κατανομή και την εκμάθηση ρόλων στους μαθητές της ομάδας, μία πολύ αγχωτική διαδικασία που τελειώνει μόνο μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων.
Εγώ στο στοιχείο μου, φωτογραφία-βίντεο-σκηνικά-ήχος-ηλεκτρονικό βιβλίο της παράστασης-αφίσα-πρόγραμμα και πρόσκληση. Απασχόληση κομμένη και ραμένη στα μέτρα μου, φυσικά χωρίς λιγότερο άγχος.
Τα παιδιά, άλλα με περισσότερο, άλλα με λιγότερο άγχος, όλα όμως σαν επαγγελματίες πήραν σοβαρά τους ρόλους τους, αν και είχαν τα μαθήματά τους και πρόγραμμα φορτωμένο με εξωσχολικές δραστηριότητες, έδειξαν συνέπεια σε αυτό που ανέλαβαν κι ακολούθησαν τις συμβουλές που τους δίναμε, γιατί ξέρουν κι αυτά, ότι χωρίς προσπάθεια δε μπορεί να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα.

Εδώ θα βρείτε το ηλεκτρονικό βιβλίο της παράστασης

"Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα κι αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα..."

Το 5ο Γυμνάσιο Αιγάλεω παρουσιάζει, το έργο του Δ. Ψαθά: " Ξύπνα Βασίλη"

  Άλλη μία Σχολική Χρονιά έφτασε στο τέλος της...

                                             

  Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, τα δύο Πολιτιστικά Προγράμματα του Σχολείου μας, το Θεατρικό και το Εικαστικό και το Πρόγραμμα Αγωγής Υγείας, συνεργάστηκαν αρμονικά για την δημιουργία μίας άρτιας θεατρικής παράστασης.

  Οι δύο συνάδελφοι, του Θεατρικού η κ. Γκρίντζαλη Σ. Θεολόγος και του Προγράμματος Αγωγής Υγείας  κ. Παπαδοπούλου Ε. Μαθηματικός και Πληροφορικής, έδωσαν  τον καλύτερο εαυτό τους και άπειρες ώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους, για την διδασκαλία του έργου στους μικρούς μαθητές μας, της Α΄ και της Β΄ Γυμνασίου, γιατί ο χρόνος που δίνεται από το Υπουργείο Παιδείας για τα προγράμματα, είναι ελάχιστος αν θέλεις να παρουσιάσεις κάτι ολοκληρωμένο.


  Εγώ στο Εικαστικό εργαστήρι έδειξα στους μαθητές, πως ξεκινάει η δημιουργία ενός σκηνικού και την χρησιμότητά του στο ντύσιμο μίας παράστασης.
Τα παιδιά έκαναν πολλά προσχέδια, παρακολούθησαν την ταινία για να μπουν στο κλίμα της εποχής και κατανόησαν μέσα από τα σχέδιά τους τις έννοιες των αναλογιών του χώρου και του όγκου.

  Φέτος η παράσταση έχει μία ιδιαιτερότητα, γυρίσαμε και εξωτερικές σκηνές, έτσι από θέατρο μεταμορφώνεται σε κινηματογραφική ταινία όπου απαιτεί το έργο, πάνω από 25 μαθητές πήραν μέρος στο σύνολο αυτής της παράστασης, κάτοικοι της περιοχής, μας δάνεισαν για λίγη ώρα τα μαγαζιά τους για τα εξωτερικά μας γυρίσματα και τους ευχαριστούμε πολύ γι αυτό.

  Επίσης θα ήταν παράλειψη, αν δεν ευχαριστούσαμε την Δ/ντρια του Σχολείου μας κ Σταυροπούλου Κ. για την βοήθεια και την συμπαράστασή της σε ότι της ζητήσαμε.
Τον σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας, τον ηχολήπτη κ Κυπριτίδη, τον κ Αμβροσιάδη, που κατασκεύασε αφιλοκερδώς δύο μικρά γραφεία που του ζητήσαμε για την παράστασή μας, φίλους, συναδέλφους και συγγενείς, που μας δάνεισαν έπιπλα, αντικείμενα και ρούχα.

Το ηλεκτρονικό βιβλίο της παράστασής μας μπορείτε να το δείτε εδώ

Η μεταφορά της παράστασης στο YouTube έγινε από τον "Βασίλη"

Το τοπίο στους πίνακες του Λεονάρντο ντα Βίντσι...φαντασία ή πραγματικότητα;

Σε πολλούς πίνακες του Λεονάρντο ντα Βίντσι συναντάμε σαν φόντο το ίδιο τοπίο με μικρές παραλλαγές.
Τα έργα του γνωρίζουμε ότι τα δημιουργούσε στο εργαστήριο, αφού πρώτα έκανε πάρα πολλά προσχέδια γι αυτά,  πολλές φορές αναπαρήγαγε και τον ίδιο ολοκληρωμένο πίνακα σε διαφορετικές εκδοχές, είτε γιατί δεν ικανοποιούσε ο πρώτος πίνακας τον παραγγελιοδόχο, είτε γιατί δεν ικανοποιούσε τον ίδιο.
Για το τοπίο-φόντο δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα.
Στο μάθημα της ιστορίας της τέχνης είχε γίνει αναφορά όταν βλέπαμε τη Μόνα Λίζα, ότι το τοπίο είναι ονειρικό και φτάνει στα όρια του σουρεαλισμού.

Μοna Lisa - la Gioconda 1507

Στο βιβλίο των Frank Zollner & Johannes Nathan "Leonardo da Vinci- The Complete 

Paintings and Drawings" του εκδοτικού οίκου Taschen στην σελίδα 510 γίνεται αναφορά

στο τοπίο του Λεονάρντο και συγκεκριμένα σε ένα σχέδιο του 1473 " Τοπίο στον Άρνο" ότι το τοπίο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και ότι έχουμε και εδώ ένα τοπίο βγαλμένο από την φαντασία του καλλιτέχνη.

                                                      Τοπίο στον Άρνο 1473



Αντίστοιχα  το 1483  έχουμε ένα άλλο σχέδιο με την ονομασία "Ποτάμι σε βραχώδη χαράδρα", που μας δείχνει πάλι την συμπάθεια του καλλιτέχνη στα περίεργα βραχώδη συμπλέγματα  με την παρουσία νερού.

 

Ποτάμι σε βραχώδη χαράδρα 1483

Ας δούμε όμως διάφορους πίνακες του, που το τοπίο είναι σχεδόν το ίδιο με μικρές παραλλαγές και κατά πόσο είναι μόνο προϊόν φαντασίας ή περιέχει και  αποσπασματικά κομμάτια της πραγματικότητας που έκαναν εντύπωση στον καλλιτέχνη.

                                                            Madonna of the Yarnwinder 1501

Αν παρατηρήσουμε το αριστερό μέρος του πίνακα πλησιάζει πολύ με τις φιδίσιες κινήσεις που έχει ο ποταμός στην εντύπωση που μας αφήνει το φόντο στη  Μόνα Λίζα.

                                                        The Virgin and Child with St Anne 1499

Και εδώ πάλι η ίδια αίσθηση, το τοπίο ξανά μία παραλλαγή στο ίδιο θέμα.
Πιο έντονο και πιο ορατό γίνεται όμως στους δύο πίνακες της Παναγίας των βράχων όπου ο ένας βρίσκεται στο Λούβρο και ο άλλος στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, γιατί μέρος του τοπίου είναι πιο ξεκάθαρο και αναγνωρίσιμο γιατί δεν χάνεται μέσα στην ατμοσφαιρική προοπτική του πίνακα.

                                                    Virgin of the Rocks (National Gallery London)

                                                                 Virgin of the Rocks (Louvre)

Γεννιούνται πολλά ερωτήματα.
Μήπως αυτό το τοπίο υπάρχει τελικά; μήπως το είδε κάπου ο Λεονάρντο το σχεδίασε και έκανε διάφορες παραλλαγές πάνω σε αυτό; Μήπως είναι κράμα φαντασίας και πραγματικότητας; μήπως το είδε σε κάποιο σχέδιο άλλου ζωγράφου που ακολούθησε κάποιον εξερευνητή στα ταξίδια του και δεν ανταποκρίνεται σε Ιταλικό τοπίο;Μην ξεχνάμε ότι την εποχή που έζησε ο μεγάλος ζωγράφος έγιναν και οι περισσότερες εξερευνήσεις, πάντοτε υπήρχαν ζωγράφοι που ακολουθούσαν τους εξερευνητές στα ταξίδια τους και κατέγραφαν το τοπίο, τη βλάστηση, τα ζώα, έφτιαχναν χάρτες κλπ, μπορεί, όχι να ακολούθησε ο ίδιος κάποιον εξερευνητή γιατί δεν έχουμε κάποια μαρτυρία πάνω σε αυτό, αλλά να είδε σχέδια που έφεραν μαζί τους άλλοι, που του έκαναν εντύπωση και μπορεί να πήρε κάποια στοιχεία από αυτά.
Ας πάρουμε τις διάφορες περιπτώσεις για μένα η πιο πιθανή είναι να είναι κράμα φαντασίας και πραγματικότητας, αλλά σε πιο μέρος της γης είναι αυτή πραγματικότητα και μέχρι που είναι φαντασία;
Το ερέθισμα γι αυτήν την έρευνα μου το έδωσαν τα βράχια στο φόντο της Παναγίας των βράχων.

Αυτά τα τρία βράχια τι σχέση μπορεί να έχουν με τις Άλπεις στη Βόρεια Ιταλία; ή ακόμα το Βιετνάμ;
Στην Βόρεια Ιταλία ξέρουμε ότι πήγε σε κάποια φάση της ζωής του και δούλεψε ο Λεονάρντο.  Στα σύνορα σχεδόν με την Αυστρία συναντούμε στις Άλπεις  το Lavaredo και τις τρεις κορυφές, γυμνά άγρια βράχια ίδια με  αυτά που ζωγράφισε ο Λεονάρντο, το νερό όμως; Θα μπορουσαν κάλιστα να είναι ρυάκια ή χείμαροι που δημιουργούνται την άνοιξη με το λιώσιμο μέρους του χιονιού της περιοχής.

 The three peaks of Lavaredo 

Έχουμε και ύπαρξη σπηλιάς απ' όπου φαίνονται οι τρεις κορυφές, αλλά και πάλι αν τα σχέδια έχουν σχέση με αυτό το μέρος, αυτό ήταν η αφορμή και έπαιξε μεγάλο ρόλο και η φαντασία του καλλιτέχνη. 
Ακόμα κι αν πήρε αφορμή από αυτά τα βράχια σε όλους τους πίνακες μοιάζει σαν να σχεδίασε από ψηλότερο σημείο το τοπίο η μέρος αυτού.

Lavaredo

Lavaredo

Μήπως είναι Βιετνάμ; τρελή σκέψη μα την αλήθεια αλλά...

Ha Long Bay Vietnam

Υπάρχουν βράχια που θυμίζουν έντονα τα βράχια στην Παναγία των βράχων, υπάρχει έντονο το στοιχείο του νερού, υπάρχει σπηλιά, θα μπορούσε άραγε να έχει δει κάποιο σχέδιο από ζωγράφο που ακολούθησε στα ταξίδια του τον Μάρκο Πόλο στα βάθη της Ασίας και να πήρε στοιχεία από αυτό;

Ha Long Bay

Φαντασία ή πραγματικότητα, ότι και να ισχύει δεν παύει η τέχνη του Λεονάρντο ντα Βίντσι να παραμένει αξεπέραστη μέσα στους αιώνες, και γεμάτη άλυτα μυστήρια.