Σάββατο 31 Μαΐου 2025
Δράση ενεργού πολίτη Γ΄ Γυμνασίου Σχ. Έτος 2024-2025
Από την φετινή χρονιά, μία νέα ενότητα προστέθηκε στη σχολική ζωή της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Οι Δράσεις Ενεργού Πολίτη.
Οι μαθητές της Γ' Τάξης του 5ου Γυμνασίου Αιγάλεω ονόμασαν σε συνεργασία με τις υπ. καθηγήτριες την Δράση τους "Αντιβία", η οποία αντιστοιχεί στον στόχο 10. Λιγότερες Ανισότητες.
Οι μαθητές έφτιαξαν αφίσες, τους δόθηκαν ερωτηματολόγια που απάντησαν, έγινε συζήτηση για τις μορφές της βίας και την πρόληψη αυτής, έπαιξαν παιχνίδια ρόλων για την κατανόηση της βίας, παρακολούθησαν σχετικά βίντεο, έγινε ανάγνωση και συζήτηση άρθρων και λογοτεχικών κειμένων σχετικών με τη βία, δημιούργησαν το δέντρο της Ειρήνης με φράσεις για την καταπολέμηση της βίας και τέλος έγιναν συγγραφείς, σκηνοθέτες, οπερατέρ και ηθοποιοί για ένα βίντεο κατά της βίας και των ανισοτήτων.
Οι αφίσες της Δράσης όπως και οι δράσεις των άλλων Τάξεων του Σχολείου μας βρίσκονται στην ιστοσελίδα του 5ου Γυμνασίου Αιγάλεω
Τρίτη 22 Μαΐου 2018
Μουσική βραδιά στο 5ο Γυμνάσιο Αιγάλεω
Την Παρασκευή 25-5-2018 σας περιμένουμε στη Μουσική βραδιά που διοργανώνει το σχολείο μας.
Μαθητές και καθηγητές θα ενώσουν τις φωνές τους για να σας χαρίσουν μία όμορφη βραδιά με γνωστά ελληνικά τραγούδια.
Η είσοδος είναι ελεύθερη, το κυλικείο του σχολείου μας θα παραμείνει ανοιχτό και στο κατάλογό του θα υπάρχουν λιχουδιές διαφορετικές από τις καθημερινές!
Τρίτη 15 Μαΐου 2018
Σαν Σήμερα 14-05-2018
Σαν αρχείο Word μπορείτε να κατεβάσετε την εικόνα από εδώ: Σαν σήμερα
1955: Η Τσεχοσλοβακία, η
Ανατολική Γερμανία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Ρουμανία, η Σοβιετική Ένωση, η
Αλβανία και η Βουλγαρία δημιουργούν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ως
αντίπαλο δέος του ΝΑΤΟ.
1984: Γεννιέται ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, Αμερικανός
προγραμματιστής και επιχειρηματίας, συνιδρυτής του Facebook
1998: Πεθαίνει σε ηλικία 83 ετών ο Φράνκ Σινάτρα, Αμερικανός τραγουδιστής και ηθοποιός
Πηγή: Σαν σήμερα.gr
Τρίτη 23 Μαΐου 2017
Θεατρική παράσταση 2017- "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα" 5ο Γυμνάσιο Αιγάλεω
Το e-book της παράστασής μας μπορείτε να το δείτε εδώ: https://www.storyjumper.com/book/index/41897276
Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017
Καλό ταξίδι Δάσκαλε.
Σαν ψέμα μου φαίνεται, μέσα σε δυο μέρες τρεις μεγάλοι Έλληνες εικαστικοί έφυγαν για την ουράνια γειτονιά των καλλιτεχνών, ο Γιάννης Κουνέλλης, ο Δημήτρης Μυταράς και ο Γιάννης Βαλαβανίδης. Ανάμεσά τους ο Δάσκαλος, έφυγε για να πάρει κι αυτός με τη σειρά του τη θέση του στο πάνθεο των αθανάτων. Αφήνει πίσω του βαριά κληρονομιά την τέχνη του, και σε μας τους μαθητές του τη διδασκαλία του.
Η πρώτη μου επαφή με το έργο του Δημήτρη Μυταρά, έγινε όταν ήμουν νήπιο ακόμα, στα σκοτεινά χρόνια της χούντας στο Ξενία της Φλώρινας. Μία μεγάλη κάθετη τοιχογραφία σε τόνους του γκρίζου και της ώχρας, που παρουσιάζει σε προφίλ τρεις όρθιες γυναικείες φιγούρες. Κάθε φορά που πηγαίναμε εκεί με τους γονείς μου, διάλεγα να καθίσω σε τέτοια θέση που να μην βρίσκεται κανένα εμπόδιο στο οπτικό μου πεδίο από το έργο. Τώρα το Ξενία στέκει ένα κουφάρι ερειπωμένο παραδομένο στις αντίξοες καιρικές συνθήκες και στους βάνδαλους. Μακάρι όταν έκλεισε τις πόρτες του να προνόησαν οι τοπικές αρχές και να έγινε αποτοίχιση του έργου για να διασωθεί από την καταστροφή.
Σαν άνθρωπο και σαν δάσκαλο τον Δημήτρη Μυταρά τον γνώρισα από κοντά όταν ήμουν 18 χρονών το 1983 ενήλικας πια, στο προκαταρκτικό εργαστήριο της Α.Σ.Κ.Τ. Ήταν ένας ψαρομάλλης άνθρωπος μετρίου αναστήματος, αλλά γίγαντας της τέχνης. Την επόμενη χρονιά ανέλαβε το Α' εργαστήριο ζωγραφικής, ήξερα ότι δεν ήθελα να φοιτήσω σε κανένα άλλο παρά μονάχα στο δικό του και ακολούθησα το Δάσκαλο.
Ερχόταν χαμογελαστός στο εργαστήριο, περνούσε αθόρυβα ανάμεσα στα καβαλέτα μας και μας παρατηρούσε, αν κάπου έβλεπε κάτι το περίεργο που δεν έστεκε στο σύνολο του έργου μας με ήπιο τόνο μας καθοδηγούσε ώστε να βρούμε τη λύση στο πρόβλημα. Το παράπονό του με μένα ήταν, που δεν μπορούσε να μετακινήσει το καβαλέτο μου για να δει καλύτερα από απόσταση τις ασκήσεις που έφτιαχνα, είχα κάνει ένα το καβαλέτο με το πάτωμα της σχολής από τις κόλλες και τα χρώματα που χύνονταν. Μάλιστα μία φορά που είχε έρθει στο σπίτι για να ξεδιαλέξει έργα μου που θα παρουσίαζα στις εξετάσεις έμεινε εμβρόντητος όταν είδε το καβαλέτο του σπιτιού να αναπαύεται πάνω σε ένα παχύ λευκό χαλί χωρίς την παραμικρή σταγόνα από χρώμα. Γύρισε τότε όλο παράπονο στη μητέρα μου και της είπε: " - Πείτε μου το μυστικό, τι κάνετε και εδώ έχει μεν χρώματα πάνω το καβαλέτο, αλλά το χαλί είναι πεντακάθαρο; Στη σχολή το έχει κτίσει στο πάτωμα". "- Είναι πολύ απλό το χαλί όταν ζωγραφίζει δεν υπάρχει", του απάντησε με σταθερή φωνή η μητέρα μου και τραβάει με μία αστραπιαία κίνηση το χαλί, παρουσιάζοντας ένα πάτωμα σε περίπου ίδια κατάσταση με το πάτωμα της σχολής." Φυσικά στη σχολή ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί η συνταγή της μητέρας.
Η βιογραφία του καλλιτέχνη
Μυταράς Δημήτρης (1934 - 2017)
Γεννήθηκε το 1934 στη Χαλκίδα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1953-1957) με τον Γιάννη Μόραλη και τον Σπύρο Παπαλουκά. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. (1961-1964, σκηνογραφία και εσωτερική διακόσμηση, École Nationale des Arts Decoratifs και École des Arts et Métiers).
Η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε στην Αθήνα (1961, Ζυγός). Η στροφή του προς τον κριτικό ρεαλισμό με χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων, περιορισμένη χρωματικότητα και πολιτικό περιεχόμενο, ήταν μια χαρακτηριστική φάση πρώιμης ζωγραφικής του, στα χρόνια της δικτατορίας. Ωστόσο στη συνέχεια της πορείας του θα κυριαρχούσαν τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία και το έντονο χρώμα. Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του τα θέματα είναι ανθρωποκεντρικά και συχνά προσωπογραφικά. Η αφαιρετική διάθεση, η ελευθερία της γραμμής και οι χρωματικές εντάσεις συνυπάρχουν με την οξύτητα της παρατήρησης, είτε πρόκειται για απεικονίσεις προσώπων είτε άλλων θεμάτων. Σε όλο του το έργο, η έμφαση στις εικαστικές ποιότητες φανερώνει τη βαθύτερη σχέση του με τις παραδοσιακές αξίες της ζωγραφικής.
Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος επιμελήθηκε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, συνεργαζόμενος με σημαντικά ελληνικά θέατρα (Εθνικό, ΚΘΒΕ, Θέατρο Τέχνης, Ελληνικό Χορόδραμα, κ.ά.). Επίσης ασχολήθηκε με την εικονογράφηση και με διάφορες εικαστικές εφαρμογές. Έχει διακοσμήσει με τοιχογραφίες πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια (ξενοδοχεία, τράπεζες, κλπ). Το έργο του Δεξίλεως τοποθετήθηκε πρόσφατα στο σταθμό «Δάφνη» του αθηναϊκού μετρό. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει θεωρητικά κείμενα και μελέτες για την τέχνη που έχουν εκδοθεί και σε βιβλία, αρθρογραφία στον Τύπο για διάφορα θέματα, καθώς και ποίηση.
Δίδαξε εσωτερική διακόσμηση στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (1964-72) και από το 1969 άρχισε να διδάσκει στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, όπου εξελέγη καθηγητής το 1977 και διετέλεσε Πρύτανης από το 1982 έως το 1985. Το 1978, με την αρωγή του Δήμου Χαλκιδέων, ίδρυσε στη γενέτειρά του το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας, το οποίο, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της συζύγου του Χαρίκλειας Μυταρά, αναπτύσσει σημαντική διδακτική και πολιτιστική δραστηριότητα έως σήμερα.
Το έργο του παρουσιάστηκε σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Βραβεύτηκε για τη συμμετοχή του στην Έκθεση Νέων Ζωγράφων (Ζυγός, 1958) και στην Πανελλαδική Έκθεση Νέων (1961). Συμμετείχε στις Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1958, 1966), Μπιενάλε Νέων (Παρίσι, 1960), Μπιενάλε Sao Paulo (1966) και Μπιενάλε Βενετίας (1972). Αρκετές είναι και οι αναδρομικές του εκθέσεις: 1989 (Πινακοθήκη Πιερίδη και Βελλίδειο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης), 1992 (Château de Chenonceau, Loire, Γαλλία), 1993 (Expo 93, Τόκυο, Ιαπωνία), 1995 (Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα), 1998 (Millesgarden Museum, Στοκχόλμη), 2001 (Palazzo Vecchio, Φλωρεντία,) και 2006 (Δημοτική Πινακοθήκη, Θεσσαλονίκη).
Το 2008 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα. Την ίδια χρονιά, ο Δήμος Χαλκιδέων του απένειμε το χρυσό μετάλλιο της πόλης.
πηγή: http://dp.iset.gr
Τα τελευταία χρόνια - Ακαδημία Αθηνών και η αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη
Ενώ το 2008 η Ακαδημία Αθηνών τίμησε το μεγάλο καλλιτέχνη ανακηρύσσοντάς τον Ακαδημαϊκό, δυόμιση χρόνια μετά τον διέγραψε με τη δικαιολογία ότι δεν παρεβρισκόταν στις συνεδριάσεις της.
Το σκεπτικό της Ακαδημίας ακολούθησε το "σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν". Η επιβαρυμένη υγεία του μεγάλου Δασκάλου, η τύφλωση και τα ταξίδια για προσπάθεια αποκατάστασης της υγείας του, δεν του επέτρεπαν να είναι συνεπής στις συνεδριάσεις της Ακαδημίας. Έτσι ελαφρά τη καρδία, χωρίς να υπολογίσουν ούτε την προσφορά του σαν καλλιτέχνη, ούτε το πρόβλημα της υγείας του με μια μονοκονδυλιά έσβησαν τ' όνομά του από τα κατάστιχά της. Κατάφορη αδικία που επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την εύθραυστη υγεία του, αλήθεια τώρα μήπως τιμής ένεκεν θα τους έρθει καμία φαεινή ιδέα να τον γράψουν πάλι; Τώρα που έφυγε με την πίκρα στα στερνά του από την πολιτεία; Τώρα και να το κάνουν δεν αλλάζει κάτι, ο ίδιος δεν θα το μάθει ποτέ. Αλλά δυστυχώς, πάντα έτσι φέρεται η Ελλάδα στα παιδιά της με σαδισμό και λέει μεγάλα λόγια για το έργο τους μετά θάνατον. Τον Φλεβάρη του 2015 παρουσιάστηκε αναδρομική έκθεση της δουλειάς του καλλιτέχνη στο Μουσείο Μπενάκη που ήταν πρωτοβουλία των συνεργατών του καλλιτέχνη, ένας μικρός φόρος τιμής στην προσφορά του.
Δημοσία δαπάνη η κηδεία του Δημήτρη Μυταρά έγινε σήμερα στο Α' Νεκροταφείο. κρατική φιέστα θα την πω εγώ, για να δείξουν ότι τον τιμούν. Η σχολή σήμερα τον τίμησε παραμένοντας κλειστή. Ορφάνεψε από έναν Πρύτανη, έναν Δάσκαλο, έναν μεγάλο καλλιτέχνη.
Η πρώτη μου επαφή με το έργο του Δημήτρη Μυταρά, έγινε όταν ήμουν νήπιο ακόμα, στα σκοτεινά χρόνια της χούντας στο Ξενία της Φλώρινας. Μία μεγάλη κάθετη τοιχογραφία σε τόνους του γκρίζου και της ώχρας, που παρουσιάζει σε προφίλ τρεις όρθιες γυναικείες φιγούρες. Κάθε φορά που πηγαίναμε εκεί με τους γονείς μου, διάλεγα να καθίσω σε τέτοια θέση που να μην βρίσκεται κανένα εμπόδιο στο οπτικό μου πεδίο από το έργο. Τώρα το Ξενία στέκει ένα κουφάρι ερειπωμένο παραδομένο στις αντίξοες καιρικές συνθήκες και στους βάνδαλους. Μακάρι όταν έκλεισε τις πόρτες του να προνόησαν οι τοπικές αρχές και να έγινε αποτοίχιση του έργου για να διασωθεί από την καταστροφή.
Σαν άνθρωπο και σαν δάσκαλο τον Δημήτρη Μυταρά τον γνώρισα από κοντά όταν ήμουν 18 χρονών το 1983 ενήλικας πια, στο προκαταρκτικό εργαστήριο της Α.Σ.Κ.Τ. Ήταν ένας ψαρομάλλης άνθρωπος μετρίου αναστήματος, αλλά γίγαντας της τέχνης. Την επόμενη χρονιά ανέλαβε το Α' εργαστήριο ζωγραφικής, ήξερα ότι δεν ήθελα να φοιτήσω σε κανένα άλλο παρά μονάχα στο δικό του και ακολούθησα το Δάσκαλο.
Ερχόταν χαμογελαστός στο εργαστήριο, περνούσε αθόρυβα ανάμεσα στα καβαλέτα μας και μας παρατηρούσε, αν κάπου έβλεπε κάτι το περίεργο που δεν έστεκε στο σύνολο του έργου μας με ήπιο τόνο μας καθοδηγούσε ώστε να βρούμε τη λύση στο πρόβλημα. Το παράπονό του με μένα ήταν, που δεν μπορούσε να μετακινήσει το καβαλέτο μου για να δει καλύτερα από απόσταση τις ασκήσεις που έφτιαχνα, είχα κάνει ένα το καβαλέτο με το πάτωμα της σχολής από τις κόλλες και τα χρώματα που χύνονταν. Μάλιστα μία φορά που είχε έρθει στο σπίτι για να ξεδιαλέξει έργα μου που θα παρουσίαζα στις εξετάσεις έμεινε εμβρόντητος όταν είδε το καβαλέτο του σπιτιού να αναπαύεται πάνω σε ένα παχύ λευκό χαλί χωρίς την παραμικρή σταγόνα από χρώμα. Γύρισε τότε όλο παράπονο στη μητέρα μου και της είπε: " - Πείτε μου το μυστικό, τι κάνετε και εδώ έχει μεν χρώματα πάνω το καβαλέτο, αλλά το χαλί είναι πεντακάθαρο; Στη σχολή το έχει κτίσει στο πάτωμα". "- Είναι πολύ απλό το χαλί όταν ζωγραφίζει δεν υπάρχει", του απάντησε με σταθερή φωνή η μητέρα μου και τραβάει με μία αστραπιαία κίνηση το χαλί, παρουσιάζοντας ένα πάτωμα σε περίπου ίδια κατάσταση με το πάτωμα της σχολής." Φυσικά στη σχολή ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί η συνταγή της μητέρας.
Η βιογραφία του καλλιτέχνη
Μυταράς Δημήτρης (1934 - 2017)
Γεννήθηκε το 1934 στη Χαλκίδα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1953-1957) με τον Γιάννη Μόραλη και τον Σπύρο Παπαλουκά. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. (1961-1964, σκηνογραφία και εσωτερική διακόσμηση, École Nationale des Arts Decoratifs και École des Arts et Métiers).
Η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε στην Αθήνα (1961, Ζυγός). Η στροφή του προς τον κριτικό ρεαλισμό με χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων, περιορισμένη χρωματικότητα και πολιτικό περιεχόμενο, ήταν μια χαρακτηριστική φάση πρώιμης ζωγραφικής του, στα χρόνια της δικτατορίας. Ωστόσο στη συνέχεια της πορείας του θα κυριαρχούσαν τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία και το έντονο χρώμα. Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του τα θέματα είναι ανθρωποκεντρικά και συχνά προσωπογραφικά. Η αφαιρετική διάθεση, η ελευθερία της γραμμής και οι χρωματικές εντάσεις συνυπάρχουν με την οξύτητα της παρατήρησης, είτε πρόκειται για απεικονίσεις προσώπων είτε άλλων θεμάτων. Σε όλο του το έργο, η έμφαση στις εικαστικές ποιότητες φανερώνει τη βαθύτερη σχέση του με τις παραδοσιακές αξίες της ζωγραφικής.
Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος επιμελήθηκε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, συνεργαζόμενος με σημαντικά ελληνικά θέατρα (Εθνικό, ΚΘΒΕ, Θέατρο Τέχνης, Ελληνικό Χορόδραμα, κ.ά.). Επίσης ασχολήθηκε με την εικονογράφηση και με διάφορες εικαστικές εφαρμογές. Έχει διακοσμήσει με τοιχογραφίες πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια (ξενοδοχεία, τράπεζες, κλπ). Το έργο του Δεξίλεως τοποθετήθηκε πρόσφατα στο σταθμό «Δάφνη» του αθηναϊκού μετρό. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει θεωρητικά κείμενα και μελέτες για την τέχνη που έχουν εκδοθεί και σε βιβλία, αρθρογραφία στον Τύπο για διάφορα θέματα, καθώς και ποίηση.
Δίδαξε εσωτερική διακόσμηση στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (1964-72) και από το 1969 άρχισε να διδάσκει στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, όπου εξελέγη καθηγητής το 1977 και διετέλεσε Πρύτανης από το 1982 έως το 1985. Το 1978, με την αρωγή του Δήμου Χαλκιδέων, ίδρυσε στη γενέτειρά του το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας, το οποίο, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της συζύγου του Χαρίκλειας Μυταρά, αναπτύσσει σημαντική διδακτική και πολιτιστική δραστηριότητα έως σήμερα.
Το έργο του παρουσιάστηκε σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Βραβεύτηκε για τη συμμετοχή του στην Έκθεση Νέων Ζωγράφων (Ζυγός, 1958) και στην Πανελλαδική Έκθεση Νέων (1961). Συμμετείχε στις Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1958, 1966), Μπιενάλε Νέων (Παρίσι, 1960), Μπιενάλε Sao Paulo (1966) και Μπιενάλε Βενετίας (1972). Αρκετές είναι και οι αναδρομικές του εκθέσεις: 1989 (Πινακοθήκη Πιερίδη και Βελλίδειο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης), 1992 (Château de Chenonceau, Loire, Γαλλία), 1993 (Expo 93, Τόκυο, Ιαπωνία), 1995 (Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα), 1998 (Millesgarden Museum, Στοκχόλμη), 2001 (Palazzo Vecchio, Φλωρεντία,) και 2006 (Δημοτική Πινακοθήκη, Θεσσαλονίκη).
Το 2008 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα. Την ίδια χρονιά, ο Δήμος Χαλκιδέων του απένειμε το χρυσό μετάλλιο της πόλης.
πηγή: http://dp.iset.gr
Τα τελευταία χρόνια - Ακαδημία Αθηνών και η αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη
Ενώ το 2008 η Ακαδημία Αθηνών τίμησε το μεγάλο καλλιτέχνη ανακηρύσσοντάς τον Ακαδημαϊκό, δυόμιση χρόνια μετά τον διέγραψε με τη δικαιολογία ότι δεν παρεβρισκόταν στις συνεδριάσεις της.
Το σκεπτικό της Ακαδημίας ακολούθησε το "σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν". Η επιβαρυμένη υγεία του μεγάλου Δασκάλου, η τύφλωση και τα ταξίδια για προσπάθεια αποκατάστασης της υγείας του, δεν του επέτρεπαν να είναι συνεπής στις συνεδριάσεις της Ακαδημίας. Έτσι ελαφρά τη καρδία, χωρίς να υπολογίσουν ούτε την προσφορά του σαν καλλιτέχνη, ούτε το πρόβλημα της υγείας του με μια μονοκονδυλιά έσβησαν τ' όνομά του από τα κατάστιχά της. Κατάφορη αδικία που επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την εύθραυστη υγεία του, αλήθεια τώρα μήπως τιμής ένεκεν θα τους έρθει καμία φαεινή ιδέα να τον γράψουν πάλι; Τώρα που έφυγε με την πίκρα στα στερνά του από την πολιτεία; Τώρα και να το κάνουν δεν αλλάζει κάτι, ο ίδιος δεν θα το μάθει ποτέ. Αλλά δυστυχώς, πάντα έτσι φέρεται η Ελλάδα στα παιδιά της με σαδισμό και λέει μεγάλα λόγια για το έργο τους μετά θάνατον. Τον Φλεβάρη του 2015 παρουσιάστηκε αναδρομική έκθεση της δουλειάς του καλλιτέχνη στο Μουσείο Μπενάκη που ήταν πρωτοβουλία των συνεργατών του καλλιτέχνη, ένας μικρός φόρος τιμής στην προσφορά του.
Δημοσία δαπάνη η κηδεία του Δημήτρη Μυταρά έγινε σήμερα στο Α' Νεκροταφείο. κρατική φιέστα θα την πω εγώ, για να δείξουν ότι τον τιμούν. Η σχολή σήμερα τον τίμησε παραμένοντας κλειστή. Ορφάνεψε από έναν Πρύτανη, έναν Δάσκαλο, έναν μεγάλο καλλιτέχνη.
Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016
Το 5ο Γυμνάσιο Αιγάλεω παρουσιάζει, την κωμωδία του Δ. Ψαθά: " Η Χαρτοπαίχτρα"
Πιστή στο ραντεβού μας και φέτος η ομάδα μας, ανεβάζει άλλο ένα διάσημο Θεατρικό έργο του Δ. Ψαθά, αυτή τη φορά την " Χαρτοπαίχτρα".
Η πρώτη παράσταση θα παρουσιαστεί το Σάββατο 18-6-2016 στις 20:30 στο Αμφιθέατρο του Σχολείου μας Ορυζομύλων 17 Αιγάλεω & η δεύτερη την Τετάρτη 22-6-2016 στις 20:30 στον Πολυχώρο Πολιτισμού " Ελληνικό Μολύβι - Γ. Βρανάς" Ιερά Οδός 154 & Νάξου, στάση Μετρό "Ελαιώνας".
Καθηγητές και μαθητές της Θεατρικής ομάδας δουλέψαμε με πολύ μεράκι για να βγει μία άρτια παράσταση, αμέτρητες ώρες προσφοράς από τον προσωπικό χρόνο μικρών και μεγάλων, που δεν φαίνονται πλέον πουθενά στο ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου κι έτσι δεν μετριούνται σαν ώρες εργασίας σε μας τους εκπαιδευτικούς.
Η Σταυρούλα η Θεολόγος μας ή μήπως Θεατρολόγος; όπως πάντα ανέλαβε την σκηνοθεσία, την κατανομή και την εκμάθηση ρόλων στους μαθητές της ομάδας, μία πολύ αγχωτική διαδικασία που τελειώνει μόνο μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων.
Εγώ στο στοιχείο μου, φωτογραφία-βίντεο-σκηνικά-ήχος-ηλεκτρονικό βιβλίο της παράστασης-αφίσα-πρόγραμμα και πρόσκληση. Απασχόληση κομμένη και ραμένη στα μέτρα μου, φυσικά χωρίς λιγότερο άγχος.
Τα παιδιά, άλλα με περισσότερο, άλλα με λιγότερο άγχος, όλα όμως σαν επαγγελματίες πήραν σοβαρά τους ρόλους τους, αν και είχαν τα μαθήματά τους και πρόγραμμα φορτωμένο με εξωσχολικές δραστηριότητες, έδειξαν συνέπεια σε αυτό που ανέλαβαν κι ακολούθησαν τις συμβουλές που τους δίναμε, γιατί ξέρουν κι αυτά, ότι χωρίς προσπάθεια δε μπορεί να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα.
Εδώ θα βρείτε το ηλεκτρονικό βιβλίο της παράστασης
"Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα κι αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα..."
Καθηγητές και μαθητές της Θεατρικής ομάδας δουλέψαμε με πολύ μεράκι για να βγει μία άρτια παράσταση, αμέτρητες ώρες προσφοράς από τον προσωπικό χρόνο μικρών και μεγάλων, που δεν φαίνονται πλέον πουθενά στο ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου κι έτσι δεν μετριούνται σαν ώρες εργασίας σε μας τους εκπαιδευτικούς.
Η Σταυρούλα η Θεολόγος μας ή μήπως Θεατρολόγος; όπως πάντα ανέλαβε την σκηνοθεσία, την κατανομή και την εκμάθηση ρόλων στους μαθητές της ομάδας, μία πολύ αγχωτική διαδικασία που τελειώνει μόνο μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων.
Εγώ στο στοιχείο μου, φωτογραφία-βίντεο-σκηνικά-ήχος-ηλεκτρονικό βιβλίο της παράστασης-αφίσα-πρόγραμμα και πρόσκληση. Απασχόληση κομμένη και ραμένη στα μέτρα μου, φυσικά χωρίς λιγότερο άγχος.
Τα παιδιά, άλλα με περισσότερο, άλλα με λιγότερο άγχος, όλα όμως σαν επαγγελματίες πήραν σοβαρά τους ρόλους τους, αν και είχαν τα μαθήματά τους και πρόγραμμα φορτωμένο με εξωσχολικές δραστηριότητες, έδειξαν συνέπεια σε αυτό που ανέλαβαν κι ακολούθησαν τις συμβουλές που τους δίναμε, γιατί ξέρουν κι αυτά, ότι χωρίς προσπάθεια δε μπορεί να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα.
Εδώ θα βρείτε το ηλεκτρονικό βιβλίο της παράστασης
"Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα κι αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα..."
Παρασκευή 22 Μαΐου 2015
Το 5ο Γυμνάσιο Αιγάλεω παρουσιάζει, το έργο του Δ. Ψαθά: " Ξύπνα Βασίλη"
Άλλη μία Σχολική Χρονιά έφτασε στο τέλος της...
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, τα δύο Πολιτιστικά Προγράμματα του Σχολείου μας, το Θεατρικό και το Εικαστικό και το Πρόγραμμα Αγωγής Υγείας, συνεργάστηκαν αρμονικά για την δημιουργία μίας άρτιας θεατρικής παράστασης.
Οι δύο συνάδελφοι, του Θεατρικού η κ. Γκρίντζαλη Σ. Θεολόγος και του Προγράμματος Αγωγής Υγείας κ. Παπαδοπούλου Ε. Μαθηματικός και Πληροφορικής, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και άπειρες ώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους, για την διδασκαλία του έργου στους μικρούς μαθητές μας, της Α΄ και της Β΄ Γυμνασίου, γιατί ο χρόνος που δίνεται από το Υπουργείο Παιδείας για τα προγράμματα, είναι ελάχιστος αν θέλεις να παρουσιάσεις κάτι ολοκληρωμένο.
Εγώ στο Εικαστικό εργαστήρι έδειξα στους μαθητές, πως ξεκινάει η δημιουργία ενός σκηνικού και την χρησιμότητά του στο ντύσιμο μίας παράστασης.
Τα παιδιά έκαναν πολλά προσχέδια, παρακολούθησαν την ταινία για να μπουν στο κλίμα της εποχής και κατανόησαν μέσα από τα σχέδιά τους τις έννοιες των αναλογιών του χώρου και του όγκου.
Φέτος η παράσταση έχει μία ιδιαιτερότητα, γυρίσαμε και εξωτερικές σκηνές, έτσι από θέατρο μεταμορφώνεται σε κινηματογραφική ταινία όπου απαιτεί το έργο, πάνω από 25 μαθητές πήραν μέρος στο σύνολο αυτής της παράστασης, κάτοικοι της περιοχής, μας δάνεισαν για λίγη ώρα τα μαγαζιά τους για τα εξωτερικά μας γυρίσματα και τους ευχαριστούμε πολύ γι αυτό.
Τον σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας, τον ηχολήπτη κ Κυπριτίδη, τον κ Αμβροσιάδη, που κατασκεύασε αφιλοκερδώς δύο μικρά γραφεία που του ζητήσαμε για την παράστασή μας, φίλους, συναδέλφους και συγγενείς, που μας δάνεισαν έπιπλα, αντικείμενα και ρούχα.
Το ηλεκτρονικό βιβλίο της παράστασής μας μπορείτε να το δείτε εδώ
Η μεταφορά της παράστασης στο YouTube έγινε από τον "Βασίλη"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)