Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Το τοπίο στους πίνακες του Λεονάρντο ντα Βίντσι...φαντασία ή πραγματικότητα;

Σε πολλούς πίνακες του Λεονάρντο ντα Βίντσι συναντάμε σαν φόντο το ίδιο τοπίο με μικρές παραλλαγές.
Τα έργα του γνωρίζουμε ότι τα δημιουργούσε στο εργαστήριο, αφού πρώτα έκανε πάρα πολλά προσχέδια γι αυτά,  πολλές φορές αναπαρήγαγε και τον ίδιο ολοκληρωμένο πίνακα σε διαφορετικές εκδοχές, είτε γιατί δεν ικανοποιούσε ο πρώτος πίνακας τον παραγγελιοδόχο, είτε γιατί δεν ικανοποιούσε τον ίδιο.
Για το τοπίο-φόντο δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα.
Στο μάθημα της ιστορίας της τέχνης είχε γίνει αναφορά όταν βλέπαμε τη Μόνα Λίζα, ότι το τοπίο είναι ονειρικό και φτάνει στα όρια του σουρεαλισμού.

Μοna Lisa - la Gioconda 1507


Στο βιβλίο των Frank Zollner & Johannes Nathan "Leonardo da Vinci- The Complete 
Paintings and Drawings" του εκδοτικού οίκου Taschen στην σελίδα 510 γίνεται αναφορά
στο τοπίο του Λεονάρντο και συγκεκριμένα σε ένα σχέδιο του 1473 " Τοπίο στον Άρνο" ότι το τοπίο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και ότι έχουμε και εδώ ένα τοπίο βγαλμένο από την φαντασία του καλλιτέχνη.


                                                      Τοπίο στον Άρνο 1473



Αντίστοιχα  το 1483  έχουμε ένα άλλο σχέδιο με την ονομασία "Ποτάμι σε βραχώδη χαράδρα", που μας δείχνει πάλι την συμπάθεια του καλλιτέχνη στα περίεργα βραχώδη συμπλέγματα  με την παρουσία νερού.


 
Ποτάμι σε βραχώδη χαράδρα 1483


Ας δούμε όμως διάφορους πίνακες του, που το τοπίο είναι σχεδόν το ίδιο με μικρές παραλλαγές και κατά πόσο είναι μόνο προϊόν φαντασίας ή περιέχει και  αποσπασματικά κομμάτια της πραγματικότητας που έκαναν εντύπωση στον καλλιτέχνη.


                                                            Madonna of the Yarnwinder 1501

Αν παρατηρήσουμε το αριστερό μέρος του πίνακα πλησιάζει πολύ με τις φιδίσιες κινήσεις που έχει ο ποταμός στην εντύπωση που μας αφήνει το φόντο στη  Μόνα Λίζα.


                                                        The Virgin and Child with St Anne 1499

Και εδώ πάλι η ίδια αίσθηση, το τοπίο ξανά μία παραλλαγή στο ίδιο θέμα.
Πιο έντονο και πιο ορατό γίνεται όμως στους δύο πίνακες της Παναγίας των βράχων όπου ο ένας βρίσκεται στο Λούβρο και ο άλλος στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, γιατί μέρος του τοπίου είναι πιο ξεκάθαρο και αναγνωρίσιμο γιατί δεν χάνεται μέσα στην ατμοσφαιρική προοπτική του πίνακα.


                                                    Virgin of the Rocks (National Gallery London)


                                                                 Virgin of the Rocks (Louvre)

Γεννιούνται πολλά ερωτήματα.
Μήπως αυτό το τοπίο υπάρχει τελικά; μήπως το είδε κάπου ο Λεονάρντο το σχεδίασε και έκανε διάφορες παραλλαγές πάνω σε αυτό; Μήπως είναι κράμα φαντασίας και πραγματικότητας; μήπως το είδε σε κάποιο σχέδιο άλλου ζωγράφου που ακολούθησε κάποιον εξερευνητή στα ταξίδια του και δεν ανταποκρίνεται σε Ιταλικό τοπίο;Μην ξεχνάμε ότι την εποχή που έζησε ο μεγάλος ζωγράφος έγιναν και οι περισσότερες εξερευνήσεις, πάντοτε υπήρχαν ζωγράφοι που ακολουθούσαν τους εξερευνητές στα ταξίδια τους και κατέγραφαν το τοπίο, τη βλάστηση, τα ζώα, έφτιαχναν χάρτες κλπ, μπορεί, όχι να ακολούθησε ο ίδιος κάποιον εξερευνητή γιατί δεν έχουμε κάποια μαρτυρία πάνω σε αυτό, αλλά να είδε σχέδια που έφεραν μαζί τους άλλοι, που του έκαναν εντύπωση και μπορεί να πήρε κάποια στοιχεία από αυτά.
Ας πάρουμε τις διάφορες περιπτώσεις για μένα η πιο πιθανή είναι να είναι κράμα φαντασίας και πραγματικότητας, αλλά σε πιο μέρος της γης είναι αυτή πραγματικότητα και μέχρι που είναι φαντασία;
Το ερέθισμα γι αυτήν την έρευνα μου το έδωσαν τα βράχια στο φόντο της Παναγίας των βράχων.



Αυτά τα τρία βράχια τι σχέση μπορεί να έχουν με τις Άλπεις στη Βόρεια Ιταλία; ή ακόμα το Βιετνάμ;
Στην Βόρεια Ιταλία ξέρουμε ότι πήγε σε κάποια φάση της ζωής του και δούλεψε ο Λεονάρντο.  Στα σύνορα σχεδόν με την Αυστρία συναντούμε στις Άλπεις  το Lavaredo και τις τρεις κορυφές, γυμνά άγρια βράχια ίδια με  αυτά που ζωγράφισε ο Λεονάρντο, το νερό όμως; Θα μπορουσαν κάλιστα να είναι ρυάκια ή χείμαροι που δημιουργούνται την άνοιξη με το λιώσιμο μέρους του χιονιού της περιοχής.


 The three peaks of Lavaredo 

Έχουμε και ύπαρξη σπηλιάς απ' όπου φαίνονται οι τρεις κορυφές, αλλά και πάλι αν τα σχέδια έχουν σχέση με αυτό το μέρος, αυτό ήταν η αφορμή και έπαιξε μεγάλο ρόλο και η φαντασία του καλλιτέχνη. 
Ακόμα κι αν πήρε αφορμή από αυτά τα βράχια σε όλους τους πίνακες μοιάζει σαν να σχεδίασε από ψηλότερο σημείο το τοπίο η μέρος αυτού.


Lavaredo



Lavaredo

Μήπως είναι Βιετνάμ; τρελή σκέψη μα την αλήθεια αλλά...


Ha Long Bay Vietnam

Υπάρχουν βράχια που θυμίζουν έντονα τα βράχια στην Παναγία των βράχων, υπάρχει έντονο το στοιχείο του νερού, υπάρχει σπηλιά, θα μπορούσε άραγε να έχει δει κάποιο σχέδιο από ζωγράφο που ακολούθησε στα ταξίδια του τον Μάρκο Πόλο στα βάθη της Ασίας και να πήρε στοιχεία από αυτό;


Ha Long Bay

Φαντασία ή πραγματικότητα, ότι και να ισχύει δεν παύει η τέχνη του Λεονάρντο ντα Βίντσι να παραμένει αξεπέραστη μέσα στους αιώνες, και γεμάτη άλυτα μυστήρια.



Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Το τελευταίο αντίο στον Κωστάκη.


Τον Κωστάκη τον γνώρισα όταν ακόμα ήμουν μικρό παιδάκι στη γενέτειρά μου την Φλώρινα.
Ήταν ήδη γνωστός ζωγράφος.
Θυμάμαι ένα καλοκαίρι προς τα τέλη της δεκαετίας του 70 στον πρώτο χρόνο που θα ήμουν στο Γυμνάσιο γύρω στα δώδεκα, πήγαινα στον "Αριστοτέλη" τ' απογεύματα και συναντούσα εκεί τον Κωστάκη τον Λούστα και τον Τάκη τον Μπέσσα να ζωγραφίζουν. Και οι δύο είδαν την αγάπη μου για την ζωγραφική, προσπάθησαν να μου δείξουν τα πρώτα βήματα στο χρώμα και να μου γνωρίσουν το λάδι σαν υλικό. Ο Τάκης πήγαινε με πιο αργά βήματα, πιο συντηρητικά, έβλεπε ότι είχε να κάνει με ένα παιδάκι που ήθελε να μάθει, και μου έδειχνε ότι εκτός από το χρώμα πρέπει να προσέχω και το σχέδιο, ο Κώστας, πιο δυναμικός ήθελε να με  βάλει στα βαθιά "- Άσε το μολύβι, απευθείας με το πινέλο, βούτα το στο χρώμα και μην το σηκώνεις καθόλου, μονοκονδυλιά κάνε. Μην σκέπτεσαι, να αισθάνεσαι μόνο." Το θέμα που είχε βάλει να ζωγραφίσω ήταν το βουνό μας που φαινόταν απέναντι, τότε ο "Αριστοτέλης" δεν είχε μπει στο δικό του κτίριο γιατί κτιζόταν ακόμη, και φιλοξενούνταν στο Πνευματικό κέντρο, η θέα από το μπαλκόνι του ήταν μαγευτική...το αποτέλεσμα όμως του πίνακα με την μονοκονδυλιά που έκανα, ήταν άθλιο. Απογοητεύτηκα, μόνο τα κλάματα που δεν έβαλα, τι απαίσια μουτζούρα ήταν αυτή που ζωγράφισα σκεπτόμουν, ένας σκούρος όγκος τεράστιος μέσα στη μέση, και ένα ακαθόριστο χρώμα έσταζε ακόμα από το πινέλο μου. Τις επόμενες μέρες απέφευγα να ρωτάω τον Κωστάκη, προτιμούσα τα αργά βήματα που μου έδειχνε ο Τάκης, την έννοια της γεωμετρικής προοπτικής, το σημείο φυγής, την χρυσή τομή, την ατμοσφαιρική προοπτική. Χωρίς τη γνώση του σχεδίου η αφαίρεση από μέρους μου θα συνέχιζε να είναι μουτζούρα. 'Έπρεπε να μάθω ότι μετά το Α υπάρχουν κι άλλα γράμματα μέχρι να φτάσω στο Ωμέγα, παρόλα αυτά τώρα που έχω τις γνώσεις και είμαι κι εγώ ζωγράφος καταλαβαίνω αυτό που έλεγε ο Κωστάκης, "μη σκέπτεσαι να αισθάνεσαι μόνο" γιατί η ζωγραφική είναι πάθος, είναι συναίσθημα και αυτό πρέπει να φαίνεται μέσα στους πίνακές μας, κάτι που το έβγαζε πάντα ο Κωστάκης στους δικούς του.
Τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ήταν στα Πολιτιστικά δρώμενα του Αυγούστου που διοργάνωσε ο Δήμος Φλώρινας τον Αύγουστο του 1986, ήμουν στο τρίτο έτος της Σχολής, σε δύο χρόνια θα έπαιρνα πλέον το πτυχίο. Βρεθήκαμε να εκθέτουμε μαζί έργα μας μαζί με πολλούς ζωγράφους της Φλώρινας στον ίδιο χώρο. Θυμάμαι γύρισε και είπε στον πατέρα μου με το χαρακτηριστικό του τραύλισμα, Παναγιώτη έχει μέλλον το παιδί, είναι ζωγράφος.
Θα τον θυμάμαι πάντα μποέμ σαν τους Παρισινούς ζωγράφους του 19 αιώνα, ζωγράφο, ποιητή, ονειροπόλο, αντισυμβατικό, ντυμένο στα λευκά, να τρέχει μαζί με ένα ξανθό τεράστιο σκύλο με μία πλάκα πράσινο σαπούνι στο χέρι πίσω από την υδροφόρα του δήμου, ρίχνοντας νερό πάνω στον σκύλο και στον εαυτό του για να δροσιστούν στην κάψα του καλοκαιριού, σαν ένα χάπενινγκ, σαν ένα ανέμελο παιδί που παίζει... Η αυλαία έπεσε προχθές, ας είναι απαλό το χώμα που σε σκεπάζει, άφησες βαριά κληρονομιά τα έργα σου και δεν θα ξεχαστείς.


Πηγή φωτογραφιών: http://www.loustas.com/

Συνέντευξη του Κώστα Λούστα στον νυχτερινό επισκέπτη, από το αρχείο της ΕΡΤ : Νυχτερινός επισκέπτης-Κώστας Λούστας 

Πέθανε ο ζωγράφος Κώστας Λούστας

Τελευταίο αντίο για τον ζωγράφο που έφυγε από την ζωή σε ηλικία 81 ετών
Την τελευταία πνοή του άφησε την Πέμπτη 19 Ιουνίου ο ζωγράφος Κώστας Λούστας. Γεννημένος στην Αθήνα το 1933, ο Λούστας σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με δάσκαλο και μέντορα τον Γιάννη Μόραλη. Εξέθεσε έργα του για πρώτη φορά στη Φλώρινα το 1957. Η πρώτη του ατομική έκθεση στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε στη Χ.Α.Ν. με τη φροντίδα του ποιητή Γιώργου Βαφόπουλου το 1961. Στην Ελλάδα το έργο του παρουσιάστηκε σε αναρίθμητες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις και έλαβε πλήθος τιμητικών διακρίσεων και βραβείων.

Από το 1963 και επί σειρά ετών ο Κώστας Λούστας έζησε και εργάστηκε στη Νέα Υόρκη, παρουσιάζοντας παράλληλα τη δουλειά του σε διεθνούς φήμης γκαλερί και ιδρύματα του εξωτερικού. Το 1991, ο Δήμος Θεσσαλονίκης τίμησε την τριαντάχρονη καλλιτεχνική του παρουσία με μια ατομική έκθεση αναδρομικού χαρακτήρα στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο ενώ το 1993 τον βράβευσε για την προσφορά του στα εικαστικά δρώμενα, κατά την παρουσίαση της σειράς 80+1 Πορτραίτα Προσωπικοτήτων της Θεσσαλονίκης.

Παράλληλα με τη ζωγραφική, ο Λούστας ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και τη δημοσιογραφία, ενώ σε όλη του τη ζωή δεν σταμάτησε να παίζει βιολί, το μεγάλο του πάθος. Το αυτοβιογραφικό του βιβλίο με τίτλο «Εκατό και Πλέον Δαχτυλίδια για Πρίγκιπες» εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ιανός το 2005. Πολλά χρόνια πριν από αυτή την έκδοση, είχε τιμηθεί από τον Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών για την προσφορά του στις τέχνες και τα γράμματα, και  για το ποιητικό του έργο από τις Νομαρχίες Κοζάνης και Φλώρινας.

Ο Κώστας Λούστας υπήρξε ένα από τα τρία ιδρυτικά στελέχη του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Φλώρινας και επί σειρά ετών στέλεχος της εικαστικής επιτροπής των Δημητρίων. Υπήρξε μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδος και ως και το 2008 μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.

Πηγή: Βήμα

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Πολιτιστικά Προγράμματα του 5ου Γυμνασίου Αιγάλεω

Κάθε χρόνο οι Σχολικές μονάδες αναλαμβάνουν διάφορους τύπους Προγραμμάτων, 
όπως Πολιτιστικά, Περιβαλλοντικά, Αγωγής Υγείας κλπ.
Το Σχολείο μας  παρουσιάζει πάντοτε πληθώρα και ποικιλομορφία προγραμμάτων.
Τα Προγράμματα αυτά έχουν σαν στόχο να μαθαίνουν οι μαθητές να συνεργάζονται σαν 
ομάδα, να αποκτούν γνώσεις και δεξιότητες, και να εξασκούν την φαντασία τους. 
Μέσα στο πλαίσιο του ευρύτερου προγράμματος "COMENIUS" που  πραγματεύεται το νερό 
και είναι ενταγμένο το Σχολείο μας, κινήθηκαν φέτος και τα Πολιτιστικά Προγράμματα που πραγματοποιήθηκαν.
Τρία διαφορετικά Πολιτιστικά Προγράμματα, το Εικαστικό με θέμα:"Μάσκες Ζωικών μορφών 
στα παραμύθια και τους θρύλους του νερού", το Μουσικό με θέμα: "Μουσική επένδυση θεατρικών δρώμενων με θέμα το νερό" και το Θεατρικό με θέμα: "Μια φορά κι ένα καιρό βρήκα τ' αθάνατο νερό", συνεργάστηκαν  για να παρουσιαστεί στο τέλος της Σχολικής Χρονιάς μία άρτια Θεατρική Παράσταση.
 

Αφίσα της παράστασης

Η παράσταση που ανέβηκε στο αμφιθέατρο του σχολείου μας στις 22-5-2014 ήταν σπονδυλωτή.
Βασίστηκε σε παραμύθια και θρύλους που υπάρχουν γύρω από το νερό στη λαογραφία μας.
Τα περισσότερα αποσπάσματα  από τις παραδόσεις που χρησιμοποιήσαμε προέρχονται από τα βιβλία του Νικολάου Πολίτη "Οι παραδόσεις του Ελληνικού λαού", τόμοι Α και Β’ και από το βιβλίο της Δασκάλας Αγγελικής Μαστρομιχαλάκη "Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Θεοφάνεια".

Σκηνή από την παράσταση

        Στην ιστοσελίδα http://www.storyjumper.com/book/index/15556472  βρίσκεται το ηλεκτρονικό 
           βιβλίο της παράστασης.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Leonardo da Vinci - Homo Universalis







Leonardo da Vinci - Homo Universalis




File:Leonardo da Vinci - presumed self-portrait - WGA12798.jpg

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι θεωρείται η επιτομή του πολυσχιδή ανθρώπου της Αναγέννησης


Homo Universalis είναι ο χαρακτηρισμός του ιδανικού ανθρώπου της Αναγέννησης (15ος-16ος αιώνας). Η ονομασία είναι λατινική και σημαίνει «καθολικός, συνολικός άνθρωπος».
Homo Universalis είναι ο χαρακτηρισμός ενός ανθρώπου που συμπύκνωνε όλα τα ιδανικά της εποχής της Αναγέννησης: ερευνητικό και κριτικό πνεύμα, φιλοπεριέργεια, και κυρίως μία τάση για ενασχόληση με κάθε αντικείμενο της τέχνης και της επιστήμης. Ο όρος αναφέρεται στο εύρος ή την επιθυμητή "καθολικότητα" της πολυμάθειας που μπορούσε να αποκτήσει κανείς.
Ο πιο χαρακτηριστικός και ίσως ο μόνος πραγματικός Homo Universalis είναι ο διάσημος Λεονάρντο ντα Βίντσι, που όπως μαρτυρούν οι πηγές, ασχολούνταν —εκτός από τη ζωγραφική, τη γλυπτική και γενικώς την τέχνη— με τη μηχανική, την ανατομία, την αρχιτεκτονική, ήταν φυσιοδίφης, αρχαιοδίφης και ιστοριοδίφης, συγγραφέας, χημικός και κατείχε πολλές άλλες ιδιότητες. Άλλες τέτοιες χαρακτηριστικές πολυσχιδείς προσωπικότητες ήταν ο Αβικέννας, ο Ισαάκ Νεύτων, ο Γαλιλαίος Γαλιλέι κ.ά.

Πηγή: Wikipedia




Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Μόνα Λίζα





Είναι ίσως ο πιο διάσημος πίνακας στην Ιστορία της Τέχνης.



Πολλά έχουν ειπωθεί για την Μόνα Λίζα, το διάσημο πορτρέτο του Λεονάρντο ντα Βίντσι.
Ιστορίες συνωμοσίας, ιλλουμινάτι, υπάρχουν κρυμμένοι κώδικες μέσα στο πορτρέτο;
Την ζωγράφισε με φρύδια και βλεφαρίδες ή τα έσβησε ένας κακός συντηρητής;
Υπάρχουν άλλα αντίγραφα του πίνακα φτιαγμένα από τον Λεονάρντο;
Είναι η αυτοπροσωπογραφία του καλλιτέχνη;
Που οφείλεται το μυστηριακό της χαμόγελο;
Ο Λεονάρντο εφάρμοσε την χρυσή τομή σε αυτό του τον πίνακα;


Με την βοήθεια της τεχνολογίας, ο πίνακας άρχισε να μας αποκαλύπτει τα μυστικά του. Με την πάροδο των αιώνων το βερνίκι έκανε πολλές από τις λεπτομέρειες να μην είναι πλέον ορατές, αλλά και τα στάδια της δημιουργίας του πίνακα δείχνουν ότι υπάρχουν και αλλαγές στο σχέδιο μετά από αναλύσεις και έρευνες που έγιναν σε αυτόν.


Με τα χρόνια είδαμε τη Μόνα Λίζα να μεταμορφώνεται στα χέρια κάθε επίδοξου "καλλιτέχνη".




Το πρόσωπό της χρησιμοποιήθηκε μέχρι και για περιτύλιγμα για σοκολατάκια


  Και ο μύθος που την περιβάλει συνεχίζεται...

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Μικελάντζελο Μερίζι - Καραβάτζιο



 Το φως και η σκιά στο έργο του Καραβάτζιο

Ολόκληρο το βίντεο εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=eH8y4GcZEKo



 Ο Μικελάντζελο Μερίζι ντα Καραβάτζιο (ιταλ.: Michelangelo Merisi da Caravaggio, 29 Σεπτεμβρίου 1571 - 18 Ιουλίου 1610), γνωστός περισσότερο απλά ως Καραβάτζιο, ήταν Ιταλός ζωγράφος, το έργο του οποίου ανήκει χρονικά στα τέλη του 16ου έως τις αρχές του 17ου αιώνα. Αν και οι πρώιμοι πίνακές του περιλάμβαναν κυρίως προσωπογραφίες, σταδιακά εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους ζωγράφους θρησκευτικών σκηνών. Το νατουραλιστικό ύφος του και η ανάδειξη της ανθρώπινης φύσης των αποστόλων και των μαρτύρων στα έργα του θεωρήθηκε ότι εξυπηρετούσαν τις βλέψεις της Αντιμεταρρύθμισης. Με την τεχνική του κιαροσκούρο κατάφερε να ενισχύσει το δραματικό στοιχείο και το μυστηριακό χαρακτήρα της πίστης, ενώ συνολικά η επαναστατική τεχνική των δραματικών φωτοσκιάσεων του τενεμπρισμού, όπως την εισήγαγε ο Καραβάτζιο, σφράγισε την μπαρόκ σχολή της ζωγραφικής.
Έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους πρώτους μοντέρνους ζωγράφους, ενώ σημαντική θεωρείται η συνολική επίδρασή του στην ευρωπαϊκή ζωγραφική. Παρά την επίδραση που είχε το έργο του στην εποχή του, αλλά και τις ισχυρές αντιδράσεις που προκάλεσε, περιέπεσε σε λήθη τους αιώνες που ακολούθησαν το θάνατό του, για να επανέλθει στο προσκήνιο κυρίως στη διάρκεια του 20ού αιώνα, καταλαμβάνοντας και διατηρώντας έως σήμερα περίοπτη θέση στην ιστορία της ευρωπαϊκής τέχνης.

Πληροφορίες από την Βικιπαίδεια

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

Φως και σκιά


Η Παναγία των βράχων (Virgin of the Rocks) 1483μΧ 
 Ελαιογραφία 199 × 122 cm. Μουσείο του Λούβρου. 


Η Παναγία των βράχων είναι η ονομασία ενός πίνακα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι που τον φιλοτέχνησε σε δύο εκδοχές, ή πρώτη (αυτή που παρουσιάζεται στην φωτογραφία) βρίσκεται στο Μουσείου του Λούβρου και η δεύτερη στην Πινακοθήκη του Λονδίνου.
Τον Απρίλιο του 1483 η Αδελφότητα της Άμωμης Σύλληψης του Μιλάνου παράγγειλε στον Ντα Βίντσι και δύο βοηθούς του ένα τρίπτυχο για το παρεκκλήσιο της Αδελφότητας San Francesco Grande στο Μιλάνο, το αποτέλεσμα όμως φαίνεται ότι δεν ικανοποίησε την Αδελφότητα και έτσι δημιούργησε τον δεύτερο πίνακα που βρίσκεται στο Λονδίνο.
Το παιχνίδι ανάμεσα στο φως και την σκιά είναι πολύ έντονο και στους δύο πίνακες παρ όλες τις διαφορές τους στο χρώμα.
Ο Λεονάρντο τελειοποίησε την αναπαράσταση του όγκου των αντικειμένων με την εναλλαγή του φωτός και της σκιάς, τεχνική που ονομάστηκε «κιαροσκούρο», η τεχνική αυτή βρήκε τον απόλυτο εκφραστή της στο πρόσωπο του Καραβάτζιο. Οι μορφές και στους δύο πίνακες είναι δουλεμένες με την χαρακτηριστική τεχνική του σφουμάτο που την συναντάμε σε όλους τους πίνακές του, με την  τεχνική αυτή μαλάκωνε τα σκληρά περιγράμματα των μορφών και των αντικειμένων με λεπτές τονικές διαβαθμίσεις.