Το τελευταίο αντίο στον Κωστάκη.

Τον Κωστάκη τον γνώρισα όταν ακόμα ήμουν μικρό παιδάκι στη γενέτειρά μου την Φλώρινα.
Ήταν ήδη γνωστός ζωγράφος.
Θυμάμαι ένα καλοκαίρι προς τα τέλη της δεκαετίας του 70 στον πρώτο χρόνο που θα ήμουν στο Γυμνάσιο γύρω στα δώδεκα, πήγαινα στον "Αριστοτέλη" τ' απογεύματα και συναντούσα εκεί τον Κωστάκη τον Λούστα και τον Τάκη τον Μπέσσα να ζωγραφίζουν. Και οι δύο είδαν την αγάπη μου για την ζωγραφική, προσπάθησαν να μου δείξουν τα πρώτα βήματα στο χρώμα και να μου γνωρίσουν το λάδι σαν υλικό. Ο Τάκης πήγαινε με πιο αργά βήματα, πιο συντηρητικά, έβλεπε ότι είχε να κάνει με ένα παιδάκι που ήθελε να μάθει, και μου έδειχνε ότι εκτός από το χρώμα πρέπει να προσέχω και το σχέδιο, ο Κώστας, πιο δυναμικός ήθελε να με  βάλει στα βαθιά "- Άσε το μολύβι, απευθείας με το πινέλο, βούτα το στο χρώμα και μην το σηκώνεις καθόλου, μονοκονδυλιά κάνε. Μην σκέπτεσαι, να αισθάνεσαι μόνο." Το θέμα που είχε βάλει να ζωγραφίσω ήταν το βουνό μας που φαινόταν απέναντι, τότε ο "Αριστοτέλης" δεν είχε μπει στο δικό του κτίριο γιατί κτιζόταν ακόμη, και φιλοξενούνταν στο Πνευματικό κέντρο, η θέα από το μπαλκόνι του ήταν μαγευτική...το αποτέλεσμα όμως του πίνακα με την μονοκονδυλιά που έκανα, ήταν άθλιο. Απογοητεύτηκα, μόνο τα κλάματα που δεν έβαλα, τι απαίσια μουτζούρα ήταν αυτή που ζωγράφισα σκεπτόμουν, ένας σκούρος όγκος τεράστιος μέσα στη μέση, και ένα ακαθόριστο χρώμα έσταζε ακόμα από το πινέλο μου. Τις επόμενες μέρες απέφευγα να ρωτάω τον Κωστάκη, προτιμούσα τα αργά βήματα που μου έδειχνε ο Τάκης, την έννοια της γεωμετρικής προοπτικής, το σημείο φυγής, την χρυσή τομή, την ατμοσφαιρική προοπτική. Χωρίς τη γνώση του σχεδίου η αφαίρεση από μέρους μου θα συνέχιζε να είναι μουτζούρα. 'Έπρεπε να μάθω ότι μετά το Α υπάρχουν κι άλλα γράμματα μέχρι να φτάσω στο Ωμέγα, παρόλα αυτά τώρα που έχω τις γνώσεις και είμαι κι εγώ ζωγράφος καταλαβαίνω αυτό που έλεγε ο Κωστάκης, "μη σκέπτεσαι να αισθάνεσαι μόνο" γιατί η ζωγραφική είναι πάθος, είναι συναίσθημα και αυτό πρέπει να φαίνεται μέσα στους πίνακές μας, κάτι που το έβγαζε πάντα ο Κωστάκης στους δικούς του.
Τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ήταν στα Πολιτιστικά δρώμενα του Αυγούστου που διοργάνωσε ο Δήμος Φλώρινας τον Αύγουστο του 1986, ήμουν στο τρίτο έτος της Σχολής, σε δύο χρόνια θα έπαιρνα πλέον το πτυχίο. Βρεθήκαμε να εκθέτουμε μαζί έργα μας μαζί με πολλούς ζωγράφους της Φλώρινας στον ίδιο χώρο. Θυμάμαι γύρισε και είπε στον πατέρα μου με το χαρακτηριστικό του τραύλισμα, Παναγιώτη έχει μέλλον το παιδί, είναι ζωγράφος.
Θα τον θυμάμαι πάντα μποέμ σαν τους Παρισινούς ζωγράφους του 19 αιώνα, ζωγράφο, ποιητή, ονειροπόλο, αντισυμβατικό, ντυμένο στα λευκά, να τρέχει μαζί με ένα ξανθό τεράστιο σκύλο με μία πλάκα πράσινο σαπούνι στο χέρι πίσω από την υδροφόρα του δήμου, ρίχνοντας νερό πάνω στον σκύλο και στον εαυτό του για να δροσιστούν στην κάψα του καλοκαιριού, σαν ένα χάπενινγκ, σαν ένα ανέμελο παιδί που παίζει... Η αυλαία έπεσε προχθές, ας είναι απαλό το χώμα που σε σκεπάζει, άφησες βαριά κληρονομιά τα έργα σου και δεν θα ξεχαστείς.

Πηγή φωτογραφιών: http://www.loustas.com/

Συνέντευξη του Κώστα Λούστα στον νυχτερινό επισκέπτη, από το αρχείο της ΕΡΤ : Νυχτερινός επισκέπτης-Κώστας Λούστας 

Πέθανε ο ζωγράφος Κώστας Λούστας

Τελευταίο αντίο για τον ζωγράφο που έφυγε από την ζωή σε ηλικία 81 ετών

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  20/06/2014 15:46

Την τελευταία πνοή του άφησε την Πέμπτη 19 Ιουνίου ο ζωγράφος Κώστας Λούστας. Γεννημένος στην Αθήνα το 1933, ο Λούστας σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με δάσκαλο και μέντορα τον Γιάννη Μόραλη. Εξέθεσε έργα του για πρώτη φορά στη Φλώρινα το 1957. Η πρώτη του ατομική έκθεση στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε στη Χ.Α.Ν. με τη φροντίδα του ποιητή Γιώργου Βαφόπουλου το 1961. Στην Ελλάδα το έργο του παρουσιάστηκε σε αναρίθμητες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις και έλαβε πλήθος τιμητικών διακρίσεων και βραβείων.

Από το 1963 και επί σειρά ετών ο Κώστας Λούστας έζησε και εργάστηκε στη Νέα Υόρκη, παρουσιάζοντας παράλληλα τη δουλειά του σε διεθνούς φήμης γκαλερί και ιδρύματα του εξωτερικού. Το 1991, ο Δήμος Θεσσαλονίκης τίμησε την τριαντάχρονη καλλιτεχνική του παρουσία με μια ατομική έκθεση αναδρομικού χαρακτήρα στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο ενώ το 1993 τον βράβευσε για την προσφορά του στα εικαστικά δρώμενα, κατά την παρουσίαση της σειράς 80+1 Πορτραίτα Προσωπικοτήτων της Θεσσαλονίκης.

Παράλληλα με τη ζωγραφική, ο Λούστας ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και τη δημοσιογραφία, ενώ σε όλη του τη ζωή δεν σταμάτησε να παίζει βιολί, το μεγάλο του πάθος. Το αυτοβιογραφικό του βιβλίο με τίτλο «Εκατό και Πλέον Δαχτυλίδια για Πρίγκιπες» εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ιανός το 2005. Πολλά χρόνια πριν από αυτή την έκδοση, είχε τιμηθεί από τον Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών για την προσφορά του στις τέχνες και τα γράμματα, και  για το ποιητικό του έργο από τις Νομαρχίες Κοζάνης και Φλώρινας.

Ο Κώστας Λούστας υπήρξε ένα από τα τρία ιδρυτικά στελέχη του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Φλώρινας και επί σειρά ετών στέλεχος της εικαστικής επιτροπής των Δημητρίων. Υπήρξε μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδος και ως και το 2008 μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.

Πηγή: Βήμα